Maandag, 7 April 2008

Neem nou paarden [een beschouwend stukje]

Neem nou paarden. Niet dat ik iets tegen paarden heb hoor. Maar om nou te zeggen dat ik een paardenliefhebber ben... Nee, je kunt niet zeggen dat ik een paardenliefhebber ben. Nou ja, je kunt het wel zeggen, maar dan slaat het nergens op want het is niet waar. Als het mij gevraagd zou worden zou ik zeggen: mijn houding ten opzichte van het paard is ambivalent. Inderdaad, ambivalent. Want enerzijds zie ik het paard als een levensvorm die gedoogd moet worden, zoals alle levensvormen gedoogd moeten worden zolang ze er een beetje leuk uitzien of op zijn minst grote ogen hebben en als ze niet te veel in de weg lopen.
Ik bedoel: Er is niets mis met het paard 'an sich', hoewel ik ook niet vind dat hij 'eruitspringt' of iets heel bijzonders zou zijn ten opzichte van bijvoorbeeld het varken dat toch ook 4 poten heeft.
Misschien is het daarom dat ik mij erger aan zogeheten 'paardenliefhebbers'. Die beweren dat het paard geen poten heeft. Ze beweren dat het paard 'benen' heeft. Terwijl je toch gewoon kunt zien dat die poten geen benen zijn! Ik bedoel: Waar hebben we het eigenlijk over? En zo kleeft er aan het paard - waar op zich dus niets mis mee is - voor mij iets van de mensen die dat dier aanbidden. De 'paardenliefhebber' gaat tussen jou en het paard in staan en daardoor zie je het paard niet meer. Vergelijkbaar met dat van de bomen en het bos. Maar dan anders. Zoiets is het. Daarom hou ik ook meer van varkens. Want met varkens heb je dat niet. Ondertussen blijven er veel vragen onbeantwoord. Had Ankie van Grunsven bijvoorbeeld als kind al een paardegebit, waardoor zij zich door de uiterlijke overeenkomst tot paarden aangetrokken voelde, of is haar gebit door de intensieve omgang met paarden steeds meer op dat van een paard gaan lijken, analoog aan het veronderstelde verschijnsel dat baasjes steeds meer op hun honden gaan lijken? Je weet het niet. 

Ik moet nu ineens denken aan een allang dode Franse dichter die het 'paardehoofd' omschreef als 'een oude schoen met spataderen', een treffend beeld waarvan je je afvraagt waarom nooit eerder iemand er op gekomen is. Want je denkt meteen: inderdaad, het is net een oude schoen met spataderen! Maar de mensheid heeft zich duizenden jaren moeten voortplanten en de oude schoen uitvinden voordat iemand dat zag.